معجزۀ خلقت

عشق اگر معجزۀ خلقت شیرین خداست

و به هر جفت زانسان به تکامل چو‌ رواست 

این رسیدن به یار،معجزۀ،عشق من است

لذت عشق گرانمایه همین جانِ من است

این‌چه عشقیست که گَهی،تلخُ گَهی شیرین است؟

گرچه تکرارُ پشیمان شدنت ای گل من دیرین است؟

عشق اگر دوریُ از درد و گَهی بغض گَلوست

گر ببارد چو ز چشم ،منشأ آن مِهر به اوست

عشق شود، پادشه و گاه شَویم سربازش

هر چه دورتر که شوی قلب کُنَد پروازش

وَرنه این عشق همان، همسفر راه صفاست

که به یک لحظۀ دیدار،به یک عمر وفاست

مهران محمودپناه