مادر

نمیدانی چقدر دلتنگم از دوری تو مادر

درون سینه ام آشوبُ واویلا شده مادر

بنازم عاشقت بودم همیشه مهربان بودی

درون پیله ام خاموش وپُرِ دردم کُنون مادر

برای دردهای من همیشه مرهمی بودی

زدی زخمی به دل آشفته ام مرهم چه شد مادر

پس از تو خندهایم در کویر لحظها خشکید

زمین وا کرد دهانش را تو را بلعیده، ای مادر

قسم بر نام تو جانان، دوباره گر تو، برگردی

بهایش جان من باشد کنم تقدیم تو  مادر

دگر از خستگی،درماندگی جانم به لب آمد

چرا دلشورها  پا در میانی میکند مادر

نگاهت را به یاد آورده‌ام  وقتی که میرفتی

کنون پژمرده گل‌های حیاط خانه ام مادر

تجسم میکنم هر لحظه در مرداب تنهایی

که تقدیرت چنین بوده،گل خشکیده ای مادر

عجب آشفته بازاری شده دنیای تار من

اگر هفت آسمان گردم تو را میجویمت مادر

غمی دارم بزرگ اما زبان از گفتنش قاصر

نمی‌گنجد میان شعر، که معنایت کنم مادر

حلالم کن،نمیدانم سرم را بر کدام بالین بگذارم

تو را در خواب خود بینم تو ای سلطان غم مادر

مهران محمودپناه